Ψες βραδυ...
αναδυθηκες στο βλεμμα!
Κρατωντας απαλα,
της ταυτησης πινελο!
Αποφασισμενη να ζωγραφισεις,
στα χρωματα της γεννησης, Αγαπη!
Με πλατειες πινελιες,
κι' εμπνευση γενναιοδωρη,
απεδωσες φοντο ανανεωσης,
στο θλιβερο παρον!
Και μπαζωσες με φως κι ελπιδα
τις βαθειες μας διαφορες!
Αποφασισμενη ν' αγαπησεις...
υπεγραψαν τα χειλη,
κατακοκκινη την δημιουργια μας!

Δροσισες καταιγιδα μου!  ❤️

~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΣ~

                      ΤΟ "Μ" ΤΟΥ ΜΑΖΙ.

Δρόμοι που χωρίστηκαν,
πάνω στη κραυγή και την απόγνωση,
σ' ενα παράλληλο σύμπαν,
στο σταυροδρόμι των επιθυμιών,
ξανασυστηθηκαν,
με πίστη κι' επιμονή,
δεμένοι μ' ελπιδας κορδέλες!
Βήμα βήμα,
δίχως παρέκκλιση,
χέρι με χέρι, σχηματίζοντας,
το 'Μ' του μαζί!
Ευτυχία ψυχής,
κι' ανάταση συναισθηματική!
Το σταυροδρόμιο γίνεται μονόδρομος,
σ' ένα ονειροδρομιο ορκισμενων θελω!

Δεν υπάρχει το τέρμα,
Μόνο ορίζοντες χρωματισμενοι!
Κάποιες μικρές λακκούβες,
που μ' ενα σάλτο της ταύτισης,
δεν αφήνουμε στίγματα!
Ξεκινάει μια νέα ιστορία,
μ' επίγνωση,
βγαλμένη απο τη γνώση του παρελθόντος!

Αλλαγμένη παρουσία...
σαν μια φρέσκια πνοή,
στην ανάσα της αγωνίας!
Ξεπρόβαλες στην αδιάφορη,
διατήρηση της ζωντάνιας μου,
ξεφυσωντας το φώς,
στο σκοτάδι,
υπέγραψες την ταύτιση!

Σαν φιλόξενο περιβόλι του Αυγούστου,
λαμπρινοντας τη στιγμή,
υποδέχθηκες πρόθυμα,
τις ρίζες του αέναου!
Καθώς έτρεχε στο στήθος σου το φιλι,
το χέρι του όρκου μου πρότεινες,
κι' αντάμα αποφασίσαμε,
αρχή και τέλος δίχως τέρμα!

~Ειρηαννα Ντουσια Γιαλιτακη~
~Κωνσταντινος Τσατσομοιρος~

(ΜΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ...)

ΤΑ ΛΟΓΙΑ 

Ήρθαν λόγια πολλά και το στόμα μου γέμισαν...

Λόγια Αγάπης.

Με πίεζαν να τα αφήσω να ξεχυθούν εμπρός σου,

να σου παραδοθούν,

να σου χαριστούν...

Έκαιγαν την γλώσσα μου πεισματικά,

με βασάνιζαν...

Του εγωισμού το δηλητήριο το έκαιγαν κι αυτό.

Κρατιόμουν, 

αντιστεκόμουν με δυσκολία...

Πως να τα αφήσω να σου δοθούν αφού δεν θα τα άφηνες μέσα σου να κατοικίσουν...

Πως να τα αφήσω να ηχήσουν στα αυτιά σου όταν δεν θα τα άφηνες να μπούν να χαιδέψουν του μυαλού σου τις εικόνες...

Βασανιζόμουν,

κατέστρεφα εμένα,

με τιμωρούσα...

Τιμωρούσα την Αγάπη που ξύπνησε μέσα μου δίχως αντίκρυσμα...

Δίχως το χάδι της στοργής.

Κι απομονώθηκα στις κόλλες χαρτιού και πάλι,

με την πένα της θλίψης μου,γεμάτη απο κόκκινο μελάνι,της καρδιάς μου...

Και κλείδωσα το στόμα μου με το τελευταίο μας φιλί...

Ατσάλινο κλειδί,

να μην μπορέσει ποτέ κανένας να το λυγίσει ξανά...

Και έγραφα όλα τα λόγια που ποτέ δεν θα ξεστόμιζα ξανά...

Και με τιμώρησα που ερωτεύθηκα ...

Ενώ ήξερα τον πόνο του έρωτα...

~ Ειρηάννα Γιαλιτάκη ~   

ΣΑΝ ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Σαν την χαμένη Ατλαντίδα είμαι κρυμμένη σε κάποιο μύθο.

Μέσα σε σκέψεις ποταμούς και σε στιγμές κλεμμένες,

κρατώ χιλιάδες μυστικά...

Κρατώ και ιστορίες μυστικές.

Βάζω μια φωνή και τα μισά μου θέλω καλώ κοντά μου,

τα αγκαλιάζω τρυφερά και τους ζητώ συγνώμη...

Ποτάμια χύνονται τα όνειρα απ΄ τα μάτια καθώς τα στέλνω στην θάλασσα των πόθων μου να ενωθούν,

να ξεχυθούν στο Σύμπαν...

Αρχαίοι φιλόσοφοι οι καημοί που έγραψαν τραγωδία επάνω στα τείχη της υπομονής μου 

και μοίρες τα χάδια που ποτέ δεν άγγιξαν το μέσα μου κορμί...

Φρουροί σκληροί οι φόβοι....

Στιγμές ποτάμια και ημιτελή θέλω,

χορεύουν στα μάρμαρα του ναού της καρδιάς μου και ταράζουν τα θεμέλια του είναι μου....

Σαν μια άλλη χαμένη Ατλαντίδα που κανείς ποτέ δεν θα ΄βρει σε αυτόν τον κόσμο...

Γιατί δεν την πίστεψε Άνθρωπος όπως της άξιζε...

-Ειρηάννα Γιαλιτάκη-

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑ...

Τι κουτός που είσαι.

Νόμιζες πως σε αγάπησε για να την αγαπήσεις;

Σε αγάπησε γιατί ήξερε να αγαπά και ήθελε να το κάνει μαζί σου.

Νόμιζες πως τον έρωτα της σου χάρισε απλά για να περνάει καλά;

Στον χάρισε γιατί ήταν φτιαγμένη για εσένα.

Δίχως αυτό να σημαίνει πως και εσύ ήσουν για εκείνη.

Σε αγκάλιασε τρυφερά με μιαν αγκαλιά που ήξερε τι σημαίνει 

γιατί δεν την είχε ποτέ της και την λαχταρούσε.

Σε φίλησε με όλο το κόκκινο του πάθους, ή όλο ή τίποτα.

Και όταν το χάδι της απαλά ταξιδέψε στο κορμί σου

δεν ένιωσες πως το δικό της κορμί δεν ένιωσε ποτέ τέτοιο χάδι 

και για αυτό στο προσέφερε.

Σε ξεχώρισε από πολλούς όταν είχε όρκο δώσει 

πως δεν θα βάλει κανέναν στην ζωή της πια.

Όταν είχε κλειδώσει την καρδιά της 

και δεν θυμόταν καν που είχε πετάξει το κλειδί.

Μα όταν φάνηκες έτρεξε μανιασμένη να το βρει να στο δώσει.

Να στο δώσει για να πάρεις ότι χρειαζόσουν.

Εσύ και όχι Εκείνη....

Μα τι νόμιζες κουτέ;

Πως τάχα να σε κατακτήσει είχε σκοπό; Όχι!!

Σκοπό είχε να την κατακτήσεις και να σε αγαπήσει.

Να σου χαρίσει την ψυχή της για να σε δει χορτάτο από αγάπη.

Χορτάτο από έρωτα και να σε ταξιδέψει.

Αυτό είναι ο έρωτας για εκείνη.

Αυτό και η αγάπη.

προσφορά δίχως αντάλλαγμα.

Είναι παράξενη, διαφέρει και αυτό είναι το ελάττωμα της.

Αυτό είναι που δεν θα αλλάξει ποτέ όμως

γιατί είναι ευχαριστημένη μέσα στον πόνο της.

Ευχαριστημένη γιατί δεν είναι όμοια με τους άλλους.

Τώρα λοιπόν μπορείς να φύγεις αν δεν το ένιωσες.

Αν σε κούρασε...

Αν σε τρόμαξε...

Γιατί εκείνη ήθελε μόνο να χαίρεσαι κοντά της όχι να πνίγεσαι.

Να γεμίζεις από εκείνη και όχι να αδειάζεις.

Αν δεν το μπορεί να το κάνει αυτό γιατί να είσαι μαζί της;

Δεν ζητιανεύει αγάπη.

Φύγε δεν έχεις καμία υποχρέωση απέναντι της

και αν δεν μπορείς να το κάνεις δώσε της ένα σημάδι 

ώστε να φύγει εκείνη για εσένα.

Tόσο σε αγαπά.

Τόσο ώστε να σε ελευθερώσει από την αγάπη της.

Τι κουτός που είσαι...

Δεν αγαπάνε όλες οι γυναίκες για να τις αγαπήσουν.

Υπάρχουν και κάποιες που αγαπάνε για την αγάπη και μόνο.

Που ερωτεύονται για να χαρίζουν ζωή 

και να ζουν και αυτές μέσα σε αυτήν την ζωή.

-Ειρηάννα Γιαλιτάκη-